ช่วยตัวเองด้วยมือข้างที่ไม่ถนัด

วันนี้นึกอุตริอะไรขึ้นมาอีกก็ไม่ทราบ ขอเกริ่นซักนิดเกี่ยวกับแรงบรรดาลใจของเรื่องนี้ เมื่อก่อนผมเคยคิดว่า ถ้าผมเกิดตาบอดขึ้นมาผมจะทำอย่างไร? ผมจะสามารถช่วยเหลือตัวเองได้มั้ย? ผมจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไรในโลกใบนี้ ช่วงกลางคืน ผมจะหลับตาเดิน ทั้งๆ ที่บางทีแสงมันก็พอจะมองเห็นบ้าง ผมไม่ค่อยเปิดไฟ ถ้าไม่ต้องควานหาอะไรจริงๆ ผมจะหลับตาแล้วเดินใช้มือสัมผัสฝาผนัง ราวบันได ลูกบิดประตู ตู้กระจก ตู้เย็น ลองสัมผัส ลองคลำไปเรื่อยๆ สำหรับขาก็ต้องค่อยๆ สไลด์ไป เพราะเคยเดินแตะเข้ากับขอบประตู เจ็บสัสๆ เวลาลงบันไดจากที่เคยนับก้าว ก็ใช้ความรู้สึกเอาว่า มันน่าจะถึงแล้ว ถึงแม้บางครั้งมันจะ “วึดดดดดดดดดดดดด” แล้วรู้สึกใจหายแว๊บ วินาทีนั้นคิดว่าจะตกบันไดตายห่าซะแล้ว แต่มือที่เกาะราวบันได พลันคว้าไว้แน่น ทำให้รอดจากการเป็นอัมพาตมาได้

ผมเคยคิดถึงกับว่า ถ้ามีเวลาจะปิดตาทั้งวัน แล้วลองทำกิจวัตรประจำวันดูว่า เราจะทำได้แค่ไหน มันจะลำบากแค่ไหนถ้าไม่มีตาทั้งสองข้าง เวลาที่ต้องใช้ชีวิตที่ไหนบ่อยๆ ผมก็จะกะระยะทาง กะเวลาการเดิน ก้าวที่ใช้เดิน จากจุดนี้ถึงตรงนี้ มันประมาณเท่าไหร่ ความรู้สึกมันจะบอกคุณเอง ผมค้นพบบางอย่างเวลาที่เรามองไม่เห็นสิ่งต่างๆรอบตัว

เรามีความรู้สึกถึงระยะทาง เรารู้ว่าเราย้ายตำแหน่ง ไปใกล้จุดหมายที่เราต้องการแล้ว เรารู้ว่าเราต้องเอื้อมมือสูงแค่ไหน ถึงจะตรงกับสวิตซ์ไฟ มันเกิดจากความเคยชิน เกิดจากการทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนชำนาญ เหมือนอย่างที่เขาว่า “สติปัญญา ยิ่งใช้ก็ยิ่งคม” แต่อีกส่วนหนึ่งมันก็มาจากจินตนาการที่เราเคยเห็น (แต่สำหรับคนตาบอดแต่กำเนิด นี่เขาจะเป็นยังไงนะ?)

มาเข้าเรื่องที่ผมจั่วหัวกันไว้ดีกว่า วันนี้ผมมานั่งนึกๆ ดูว่า ถ้าผมไม่มีมือขวา คือข้างที่ผมถนัด ผมจะทำอย่างไร? ผมจะสามารถช่วยเหลือตัวเองด้วยมือซ้ายได้หรือป่าว โดยปกติแล้ว บางทีผมเมื่อย ผมก็จะใช้มือซ้ายจับเมาส์เหมือนกันนะ มันก็ใช้งานได้ไม่ต่างกันมากนัก อาจจะช้ากว่าหน่อย แต่ก็เบาแรงมือขวาไปได้เยอะ

สิ่งที่ผมทำวันนี้เป็นการทดลองแค่เบื้องต้นเท่านั้น ต่อไปผมจะลองใช้มือซ้ายทดแทนมือขวา อาจจะลองเขียนหนังสือ เซ็นชื่อมือซ้าย ดูบ้าง

อ้อที่ผมทำวันนี้ก็คือ เมื่อหัวค่ำ ผมใช้มือซ้าย ตักข้าวใส่จาน กินข้าวมือซ้าย ปรากฏว่ามันก็ใช้งานได้ดีนะ ผมรู้สึกว่ามันดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยละ ยังไงจะได้ลองใช้ต่อ เผื่อเอาไว้เป็นทักษะ หากเกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้น ผมจะได้เหลือมืออีกข้างไว้ช่วยเหลือตัวเอง