เกี่ยวกับเหม่ง

โลโก้ภาษาไทย
โลโก้ภาษาไทย

ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่เว็บไซต์ของ ม.เหม่ง

      ผมมีชื่อจริงว่า นาย ธนิกุล ศรีอุทิศ ชื่อเล่นว่าเหม่ง จะเกริ่นที่มาที่ไปของเว็บนี้เสียก่อน ว่าตั้งใจจะทำมาหลายปีแล้ว เพื่อรวบรวมผลงานต่าง ๆ ที่ได้ทำไว้ ตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบันเลย เดี๋ยวจะทยอยเอาของเก่าลงไปเรื่อย ๆ ผมเองเคยทำเว็บรุ่น สมัยเรียนมัธยมปลายที่อ่างทองปัทมโรจน์วิทยาคม จ.อ่างทอง ซึ่งผมเองมั่นใจว่าเป็นรุ่นแรกที่ทำเว็บรุ่น ซึ่งเป็นยุคของการบุกเบิกวงการอินเตอร์เน็ตเมืองไทยใหม่ ๆ (ปี 2544) ตอนนั้นใช้พื้นที่ฟรีของ geocities.com ต่อมาได้ย้ายชื่อมาเป็น www.thai.net/myfriend63 เพื่อให้สั้น และจดจำได้่ง่าย เว็บที่ทำไว้ก็ยังอยู่เลยครับ ไม่ได้ลบไปไหน ทุกวันนี้ยังมีคนค้นหาชื่อผม ไปเจอเว็บนั้นอยู่เลย และนั่นเป็นการจุดประกายเว็บมาสเตอร์ของผม ใจจริงผมไม่คิดว่าผมจะมาเรียนสายไอที เพราะผมมั่นใจว่าตัวเองจะเอ็นฯ ติดในสาขาสถาปัติฯ แต่แล้วคะแนนฟิสิกส์ของผมก็ทำพิษ เพราะคะแนน 2 ครั้ง ดันเท่ากัน และไม่ถึง 25 เลยไม่สามารถเลือกสาขานี้ได้ และใบสมัครเรียนที่เพื่อนซื้อมาฝากผมก็ได้ใช้ ผมเองก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะเลือกเรียนสาขาอะไรดี ระหว่างศิลปกรรม กับ เทคโนโลยีสารสนเทศ แล้วผมก็เลือกไอที คงเพราะอยากเปลี่ยนรสชาติชีวิตใหม่ ๆ อยากต่อยอดองค์ความรู้ที่ได้เรียนมาจากเพื่อน ตอนที่ทำเว็บรุ่น (ผมเองตอนเรียนวิชาเลือก ผมลงวิชาวาดเส้นกับวิชาในหมวดศิลปะอย่างเดียวเลย) ชีวิตผม 6 ปีในมัธยมอยู่กับห้องศิลปะตลอด เดินถือกระดานไปกลับบ้านเกือบทุกวัน แต่แล้ววันนี้ก็หันเหชีวิตมาจับคีย์บอร์ดกับเมาส์แทน

      ตอนอยู่ปี 1 ณ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ (ชื่อเดิมคือ สถาบันราชภัฏเพชรบุรีวิทยาลงกรณ์) อ.สัญชัย มีหนองหว้า และ อ.อิงอร วงษ์ศรีรักษา ได้จัดประชุมร่วมในสาขาเทคโนโลยีสารสนเทศขึ้น ซึ่งผมเองเป็นรุ่นที่ 2 ในงานก็จะกล่าวเกี่ยวกับสาขาวิชา และแนวทางการศึกษา การทำงาน ในช่วงท้าย อ.ท่านให้ นักศึกษาทุกคนออกมาพูด ว่าทำไมถึงเลือกไอที? ผมเองยังจำได้ สิ่งที่ผมบอกไว้ในตอนท้าย คือผมจะเป็นเว็บมาสเตอร์ที่ติดอันดับในเมืองไทยให้ได้ครับ ตอนนั้นเองยังไม่ทราบหรอกครับว่าเว็บมาสเตอร์ที่ว่านี้ เขาทำอะไรกัน? มาตอนนี้ผมได้ก้าวสู่วิชาชีพเว็บมาสเตอร์อย่างเต็มตัวเสียทีครับ ผมเริ่มเขียนโปรแกรมภาษา PHP ตั้งแต่เรียนปี 2 (แบบไม่ต้องลงทะเบียน) เนื่องจากตอนปี 1 ผมจะมีเวลาว่างมาก บางวันเรียนวิชาเดียว บางวันไม่มีเรียน และได้เห็นรุ่นพี่เขามีเรียนวิชานี้ ผมจึงแอบเข้าไปนั่งฟังด้วย แล้วเอากลับมานั่งลองผิดลองถูกที่บ้าน ตอนนั้นก็ยังเหมือนเด็กน้อยเพิ่งหัดเดิน ผมลองย้อนกลับไปดู code เก่า ๆ ทั้งโครงสร้างและคำสั่งที่ใช้ ช่างไร้เดียงสา เสียจริงเชียว เช่นการ เขียนอัพเดทข้อมูล นับจำนวนครั้งที่คลิก แต่ก่อนผมเขียนถึง 6 บรรทัด แต่เดี๋ยวนี้ บรรทัดเดียวก็จบแล้ว

      และด้วยความบ้าพลัง และร้อนวิชา ผมได้จดโดเมนเนมและเช่าโฮสเป็นของตัวเองชื่อแรกคือ nolimitidea.com ซึ่งก็ไม่มีเวลาพัฒนา จนปิดลงในที่สุด เป็นเว็บที่เน้นการออกแบบ สอน Photoshop, illustrator สอนตกแต่งภาพ และการออกแบบ ซึ่งก่อนหน้านั้นผมมีพื้นที่ ๆ ได้มาจากวิชา เทคโนโลยีารสนเทศเพื่อชีวิต ที่ อ.สัณชัยเป็นผู้สอน ซึ่งท่านได้แบ่งพื้นที่ให้ใช้ ในชื่อว่า it.vru.ac.th/~nolimit แต่หลังจากที่ไม่สามารถ FTP ได้ เนื่องจากศูนย์คอมฯ เขา block port ไม่ให้ใช้ จึงเกิดเว็บ nolimitidea.com ขึ้นครับ (ตอนนี้มีคนเอา domain ที่ขาด ไปจดใหม่แล้ว)

      ช่วงที่เรียนมหาฯลัย ผมจะทำกิจกรรมทุกอย่างที่มีโอกาส เพราะรู้สึกสนุก และท้าทายกว่าการไปนั่งเรียน ที่พอเราไม่ได้สนุกกับการเรียน เราก็จะรู้สึกเหมือนมีใครมาบ่นอะไรให้ฟัง ที่เข้าหูบ้าง ไม่เข้า้บ้าง แต่การทำกิจกรรม มันได้ลงมือทำ มีกระบวนการคิด และใตร่ตรอง ผมเองเป็นคนที่ไม่ชอบจดจำอะไร ยิ่งเจอข้อสอบวัดความจำ มันเหมือนกับนรกบนดินของผมเลย จนในปีที่ 5-6 ของผม ได้มีโครงการค่ายก้าวสู่วิชาชีพเว็บมาสเตอร์ (INET Young Webmaster Camp #5) ผมจึงสมัครเข้าไป ตอนนั้นผมมีเว็บที่ทำอยู่คือ เด็กไอทีคลับ ดอทคอม (www.dekitclub.com เป็นเว็บศูนย์กลางของเด็กไอที แต่ปัจจุบันได้ออกสู่สาธารณะสถานแล้ว ) นำไปเสนอ และมีผลงานที่มีคนมาจ้างทำอีก แต่จำไม่ได้ว่าผมใช้เว็บไหนเสนอไปบ้าง แต่ผลปรากฏว่า ผมติดในที่นั่งสำรอง แต่มันก็เป็นโชคดีของผม ที่มี 1 คนที่สละสิทธิ์ และผมก็อยู่ในที่นั่งสำรองอันดับ 1 จึงได้เข้าร่วมโครงการนี้ ซึ่งเป็นการอบรบเชิงปฏิบัติการ ที่จะแบ่งกลุ่ม นศ. กลุ่มละ 10 คนเพื่อ ทำเว็บไซต์ขึ้นมา 1 เว็บไซต์ ในเวลา ไม่ถึง 10 ชั่วโมง การอบรมมี 3 วัน เมื่อจบโครงการ ผมได้รับเลือกเป็นประธานรุ่นที่ 5 จากการที่ได้เข้าโครงการ ทำให้รู้จักเพื่อนที่เรียกได้ว่า “พันธุ์เดียวกัน” เป็นคนที่เล่นเน็ต ออนเอ็ม นอนดึก เหมือนกัน แต่ก่อนที่ยังไม่เข้าค่าย ตี 1 เพื่อนๆ ผมก็ นอนกันหมดแล้ว แต่พอมารู้จักกับเพื่อนในค่าย มันทำให้ผมมีเพื่อนที่นั่นอยู่หน้าคอมฯ ยันเช้า

      และผลดีของการเป็นเด็กค่้ายก็มาถึง ผมรู้จักพี่ ๆ ที่เป็นเว็บมาสเตอร์เว็บดัง ๆ มากขึ้น ได้เจอตัวเป็น ๆ ได้ประสบการณ์ที่เจ๋ง ๆ ขอใช้คำว่าเจ๋งนะครับ เพราะว่าในห้องเรียน ไม่มีสอนแน่นอน ได้รู้จักสังคมของเว็บมาสเตอร์กว้างขึ้น นับว่าเป็นค่ายที่ทำให้ผมก้าวได้อย่างเต็มภาคภูมิ ผมได้กล่าวขอบคุณไปหลายครั้งแล้ว แต่ก็ต้องขอบคุณพี่โอ๋ (ผู้ประสานงานสมาคมผู้ดูแลเว็บไทย) ที่โทรบอกผม ในที่นั่งสำรอง ถือเ็ป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ ที่ทำให้ผมได้สัมผัสกับวิชาชีพเว็บมาสเตอร์ ขอบคุณพี่ปอนด์ (dek-d.com) ที่เป็นประธานโครงการค่ายฯ ครั้งที่ 6 ที่ผมเองมีหน้าที่รับผิดชอบ และขอบคุณน้องยุ้ย ที่ทำหน้าที่แทนผมทุกอย่างและขอบคุณเพื่อนๆ ywc#5 ทุกคนที่มาช่วยกันทำให้ค่ายครั้งนี้ลุล่วงไปได้ด้วยดี

      และมาถึงวันที่ผมต้องจบเสียที ผมไม่รู้จะขอบคุณ อ.อัจจิมา ยังไรดี ที่ท่านยอมเป็นที่ปรึกษาโปรเจคให้ผม ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ผมจะทำให้ท่านเสียหน้าเรื่องที่ผมไม่ยอมส่งโปรเจคมา 3 ครั้งแล้วก็ตาม

      ส่งท้ายด้วยปรัชญาที่ผมใช้ในการดำเนินชีวิต “Actions speak louder than Words” หมายถึง “ทำ ดีกว่า พูด” ตอนนี้ใครที่คิดอะไรไว้ ไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ ลองทำดู เกิดมาทั้งทีลองใช้ชีวิตแบบใส้เดือนดูก็ไม่เสียดาย ลองผิดลองถูกเรื่อยไป สิงที่ถูกและดีนำไปพัฒนา สิ่งที่ผิดและล้มเหลวนำไปปรับปรุง และแก้ไข …ขอปัญญาเกิดแก่ท่านทั้งหลาย