สุขเป็นดั่งสรวงสวรรค์

หลังจากเหตุการณ์ที่สะพานมอญ สะพานไม้ที่ยาวที่สุดในประเทศไทย อยู่ใน อ.สังขละบุรี จ.กาญจนบุรี ผมเองขอไม่เกริ่นเรื่องราวความเป็นมาเป็นไปของสะพาน เดี๋ยวมันจะเยิ่นเย้อจนไม่ได้ความ

วันนี้ผมได้เห็นภาพการร่วมแรงร่วมใจ ของผู้คนทั้งในสังขละบุรี คนท้องถิ่น รวมถึงจิตอาสา มาช่วยกันทำสะพานไม้ชั่วคราว เพื่อใช้ในการเชื่อต่อสองฝากฝั่งเข้าหากัน เหมือนเช่นเคย

มันทำให้ผมเห็นถึง “ศรัทธา” เห็น ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ความสามัคคี และความไม่เห็นแก่ตัวของผู้คน ที่ยังพอมีเหลืออยู่ บ้านผมเมื่อก่อนก็เคยมี พอเวลามีกิจกรรมอะไรของหมู่บ้าน ชาวบ้านก็จะมาร่วมแรงกันทำ มาช่วยกันพัฒนาหมู่บ้าน ช่วงหลังมานี้ ผมไม่ค่อยเห็นจะมี เหมือนอยู่กันแบบ พึ่งตัวเอง เพื่อตัวเองกันซะมากกว่า

ขอบคุณภาพ ที่ทำให้ผมกลับรู้สึกสดชื่นหัวใจ รู้สึกมันกระชุ่มกระชวยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเราได้เติมเต็มในสิ่งที่เราคิดว่า มันจะไม่มีเสียแล้ว มันหายไปนานจนเราลืมนึกไป หรืออาจจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม

ขอบคุณสะพานมอญ ที่ทำให้เรายังเห็นคุณค่าของความเสียสละนี้ ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไป

ที่นี่ “แรงศรัทธา” ยังคงอยู่คู่แผ่นดิน เย็นวันนี้ ลูกหลานของเรา ต้องเดินข้ามสะพานนี้กลับบ้านอีกครั้ง

 

ศ รั ท ธ า

 

ร่ ว ม แ ร ง ร่ ว ม ใ จ

 

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ชาวบ้านมาช่วยกันทำแพลูกบวบ เพื่อใช้แทนสะพานมอญที่ต้องรอซ่อมช่วงน้ำแห้ง คิดอย่างเดียวว่าจะมาถ่ายภาพชาวบ้านช่วยกันทำแพ แต่ทึ่งจริงๆ เมื่อเห็นคนมาช่วยกันเยอะขนาดนี้ ฝนตกหนักแค่ไหน ก็ยังทำกันอยู่ ใครอยากมาเที่ยวสังขละ อยากให้มานะ ได้เดินบนแพ แทนสะพานไม้ ก็ได้บรรยากาศอีกแบบ พี่ๆ ที่นี่เล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อน ก่อนที่จะเป็นสะพานไม้ เขาก็ใช้แพลูกบวบนี่แหละเพื่อใช้ข้ามไปมา เวลาซ่อมแซมสะพานก็จะต้องทำแพยังงี้มาใช้แทน ซึ่งมานานๆถึงนานมากๆ ครั้งนึงจริงๆ