หลังจากเหตุการณ์ที่สะพานมอญ สะพานไม้ที่ยาวที่สุดในประเทศไทย อยู่ใน อ.สังขละบุรี จ.กาญจนบุรี ผมเองขอไม่เกริ่นเรื่องราวความเป็นมาเป็นไปของสะพาน เดี๋ยวมันจะเยิ่นเย้อจนไม่ได้ความ
วันนี้ผมได้เห็นภาพการร่วมแรงร่วมใจ ของผู้คนทั้งในสังขละบุรี คนท้องถิ่น รวมถึงจิตอาสา มาช่วยกันทำสะพานไม้ชั่วคราว เพื่อใช้ในการเชื่อต่อสองฝากฝั่งเข้าหากัน เหมือนเช่นเคย
มันทำให้ผมเห็นถึง “ศรัทธา” เห็น ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ความสามัคคี และความไม่เห็นแก่ตัวของผู้คน ที่ยังพอมีเหลืออยู่ บ้านผมเมื่อก่อนก็เคยมี พอเวลามีกิจกรรมอะไรของหมู่บ้าน ชาวบ้านก็จะมาร่วมแรงกันทำ มาช่วยกันพัฒนาหมู่บ้าน ช่วงหลังมานี้ ผมไม่ค่อยเห็นจะมี เหมือนอยู่กันแบบ พึ่งตัวเอง เพื่อตัวเองกันซะมากกว่า
ขอบคุณภาพ ที่ทำให้ผมกลับรู้สึกสดชื่นหัวใจ รู้สึกมันกระชุ่มกระชวยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเราได้เติมเต็มในสิ่งที่เราคิดว่า มันจะไม่มีเสียแล้ว มันหายไปนานจนเราลืมนึกไป หรืออาจจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
ขอบคุณสะพานมอญ ที่ทำให้เรายังเห็นคุณค่าของความเสียสละนี้ ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไป
