ในทุกโรงเรียนก็ต้องมีกีฬาสีอยู่แล้วซึ่งความหวังอันสูงสุดของนักเรียนก็คือได้เป็นแชมป์กีฬา เชียร์ หรือไม่ว่าอะไรก็ตาม ที่เราจะมีถ้วยไว้อวดโฉมหน้าแถวของเรา ตอนที่ผมอยู่ ม.6 โรงเรียนอ่างทองปัทมโรจน์วิทยาคมนั่น ก็ได้รับหน้าที่ในการควบคุมน้องๆ เพราะถือว่าเราเป็นพี่ใหญ่แล้ว ซึ่งทั่วไปอาจารย์จะห้าม ม.6 ไม่ให้ไปช่วยเหลืองานอะไรมากนักเนื่องจากอยากให้เตรียมตัวสอบเอนทรานส์ แต่แน่นอนครับว่าไม่มีใครไม่อยากทำ พวกผมรับหน้าที่ในการทำแสตนด์เชียร์และ ป้ายของขบวนพาเหรด ในตอนนั้นการทำป้ายหรืองานอะไรซักอย่างเกี่ยวกับกีฬาสี จะเป็นความลับสุดๆ จะเห็นผลงานกันในวันสุดท้ายที่ต้องเอาป้ายขึ้นกันเลย การแข่งขันแสตนด์เชียร์นั่นจะแข่งกันในวันสุดท้ายของกีฬาสี ซึ่งการเตรียมความพร้อมของพวกผมคือได้ไป นอนค้างบ้านเพื่อนประมาณ 1 อาทิตย์ เพื่อทำป้าย และอุปกรณ์ตกแต่งอื่นๆ ที่เราไปกันคือบ้านไอ้วี (ปรวีร์) ซึ่งมีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น มันเป็นความสนุกของเด็ก ม.ปลาย ในอาทิตย์นั้นพวกผมก็จะผลัดกันโดดเรียน เพื่อมาทำงาน โดยมี อ.แม่ (อ.สุวารีย์) คอยส่งข้าวส่งน้ำให้ และพาพวกที่เลิกเรียนแล้วมาส่งที่บ้าน อ.ดีกับพวกเรามากๆครับ ป้ายที่ทำนี้มี concept ว่าต้อง red ต้องแรง ผมจึงใช้พลังของ พระอาทิตย์ สิ่งที่ใหญ่และมีพลังที่สุดในระบบสุริยะ มาเป็นตัวเอก ล้อมรอบด้วยหมู่ดาวหลากสี เพื่อบอกว่า สีอื่นน่ะเป็นบริวารของเรา ป้ายนี้ใช้ไม้อัดขนาด 240*120 จำนวน 6 แผ่น ซึ่งพื้นที่ ที่ใช้ทำป้ายก็ต้องใหญ่พอสมควรเราจึงยืดโรงรถของพ่อไอ้วีร์ มาทำป้ายกัน แต่มีมารผจญเราอยู่เรื่อยๆ คือหมาของไอ้วีร์ครับ ตัวเท่าวัวเลย มันชอบมาเดินย่ำป้ายเหมือนมันจะอยากช่วยเรา แต่เราก็ต้องคอยลบรอยเท้ามันอยู่ จนวันสุดท้ายเลย เพื่อนที่มาช่วยนั่นก็เกือบทั้งห้องล่ะครับ จะแวะเวียนกันมา ช่วยตัดบ้าง ทาบ้าง
และมันก็สำเร็จครับ เมื่อผลการประกวดแสตนด์เชียร์ เราได้ที่ 1 ซึ่ง ในปีนี้ผมได้เสนอ อาจารย์ที่เป็นคณะกรรมการว่า น่าจะให้รางวัลแยกกันระหว่าง แสตนด์เชียร์ กับกองเชียร์ ซึ่งแสตนด์เชียร์จะเน้นความสวยงามและ บ่งบอกถึงสีของเรา ผมไม่มีภาพถ่ายที่เป็นภาพโดยรวมนะครับ จะให้เห็นว่าแสตนด์ของผมเด่นมากๆ เมื่อแต่งเรียบร้อยแล้ว มีแต่ภาพตอนที่เรามารวมกันถ่ายที่แสตนด์พร้อมกับถ้วยรางวัล
